omwonende rudolf van den broek: ik heb iets met rails, altijd al gehad ook

Rudolf ontvangt ons thuis in zijn knusse huis aan de Kloosterkoolhof in Heerlen. Hij neemt ons mee naar  vroeger: “Mijn grootouders zijn in 1916 teruggekomen naar Nederland. Mijn opa ging in de Oranje-Nassaumijn werken. Ze gingen in Leenhof  in Schaesberg wonen, vlakbij het spoor. Later, in 1976, woonde ik aan de andere kant van de kolonie, op het Plein in Schaesberg. Ik keek vanuit de keuken zo uit op het spoor. Ik wandelde veel via de Spoorstraat met de kindjes onder het spoorbruggetje door naar het Kapelerbos.” Met de kindjes doelt hij op zijn vier dochters. Inmiddels heeft hij al negen kleinkinderen en een achterkleinkind.

Via via strijkt Rudolf in 1988 neer op de Kloosterkoolhof. In die tijd nog een doorgaande weg met aan het einde een spoorwegovergang. “Ja, dat was een driftig gepingel. De hele dag door, een paar keer per uur. Ik herinner me nog de galm door de straat.” Aan de andere kant van de straat stonden stoplichten. “Het was hier altijd druk, rijen met auto’s.” Opluchting dus toen de overweg in 1997 werd gesloten. “Op deze foto gaan we de laatste keer het spoor over,” vertelt Rudolf en wijst naar een foto. “Hiervoor in de plaats kwam de Mijnspoorweg, onder meer om de Schaesbergerweg te ontlasten. Aan het einde van de Kloosterkoolhof werd een doorzichtige geluidswand geplaatst. Voor ons gevoel aan de verkeerde kant van het spoor. Het had iets te maken met het licht van tegemoetkomende auto’s. Of juist de trein? Enfin, we vonden het een vreemd verhaal. We hopen dat we er nu iets mooiers voor terugkrijgen. En nu wel aan onze kant.”

Vroeger. Rudolf weet er nog alles van. “Toen de overweg er nog was, stond hier Post 16. Daar zat de seinwachter, die onder meer de wissels bediende.” Dan lachend: “Ach, daar hoort nog een leuk verhaal bij. Mijn toenmalige buurman John werkte als seinwachter op Post 16. Dat was een behoorlijk saaie baan. Hij had ook avond- en nachtdiensten en dan gebeurde er natuurlijk heel weinig. Op een avond was hij van verveling in slaap gesukkeld. Stond er een trein te wachten, die kon natuurlijk niet verder. Zonder seinwachter, geen treinverkeer. Ja, daar heeft hij toen een behoorlijke reprimande voor gekregen.”

“Ik weet dat het hier in de buurt al sinds 1999 onrustig is, als het gaat over goederenvervoer,” zegt Rudolf. Hij is lid van de Belangengroepering Leefgemeenschap Schaesbergerweg en nam in 2009 zitting in de werkgroep Spoor. “We wilden weleens weten wat er nu eigenlijk speelt. Of we ons echt ongerust moesten maken. Want het bleef altijd zo in de lucht hangen.” De werkgroep ging het gesprek aan met de provincie en de gemeenten, maar het werd maar niet concreter. “Zo is mijn map ‘spoor’ ontstaan”, lacht Rudolf en hij laat ons een flink dossier zien met allerlei notities, foto’s en knipsels. Hij vervolgt: “In 2016 was de kogel door de kerk aangaande de spoorverdubbeling. We staan het personenvervoer niet in de weg, maar dat onderbuikgevoel over goederenvervoer borrelde weer op.” Sinds vorig jaar is er het contact met de omgevingsmanager Spoorverdubbeling Heerlen-Landgraaf. “Daar zijn we blij mee. Het wordt nu eindelijk wel concreter en wij worden daar als omwonenden bij betrokken. En dat is fijn.”

Heeft u ook een verhaal of een leuke anekdote over het spoor. Wilt u dat net als Rudolf van den Broek met ons delen? Neem contact op met Katja Huijsmans. We zijn erg benieuwd!